Rialto - ach het verleden

In Rialto voor een charmante film over opstandige moeders en vrouwen in een door religie gespleten dorp in Libanon. En natuurlijk is alles er veranderd, verbouwd en verbeterd. Maar op een ongrijpbare manier is de atmosfeer nog het hetzelfde als dertig jaar geleden toen ik er wel met mijn dochters kwam voor fijne kinderfilms.
Nog 25 jaar eerder kwam ik er op Luilak. De gemeente organiseerde er voor de opgeschoten jeugd gratis film om half 7 uur in de hoop straatsschenderij te voorkomen. Niet dat die van mijn kant te verwachten was: veel te scheiterig en moralistisch. Wel verstrekte mijn moeder ons oude pannedeksels en daarmee dorst ik wel flink lawaai te maken. Maar de echte overtuiging ontbrak mij.
En wat voor films ze op die dag draaiden staat mij niet meer bij. Tekenfilms waarschijnlijk. En de dikke en de dunne.

sadistisch universum-feministische variant

Ik heb de indruk dat sommige van de beste dames auteurs onbarmhartiger voor hun personages zijn dan hun mannelijke collega's. De meisjes bij Jane Austen zijn vaak als mooie vlinders - vastgeprikt op een bord tentoongesteld.
Sla je niets vermoedend op je e-reader eindelijk Middlemarch van George Eliot op krijg je al in het eerste hoofdstuk een idealistisch maar wat onbezonnen meisje gepresenteerd dat zonder mededogen door de auteur in een rampzalig huwelijk wordt gestort. Iets wat in de negentiende eeuw heel wat noodlottiger was dan nu. Dan kan een weekhartig type als ik al bijna niet meer verder lezen.
Ik heb bijvoorbeeld ook grote bewondering voor het werk van Renate Dorrestein, maar ik heb maar weinig van haar romans echt uit kunnen lezen. Meestal wordt de ellende mij op twee derde van de roman teveel.
De personages van W.F. Hermans moeten ook overleven in een sadistisch universum maar dat verdraag ik beter want dat zijn zelf meestal schoften of hypocrieten.
Terwijl bij de schrijfsters lijkt te gelden: hoe sympathieker de heldin hoe wreder haar lot.

de euro: hoe lang nog?

We zullen hopen dat de Grieken inmiddels doorhebben dat van de euro alleen de hedendaagse olichargen rijker worden en dat zij nu eenduidig kiezen voor de drachme.
Dan zijn ze er over een paar jaar weer bovenop terwijl de rest van Europa nog zucht onder de Duitse bezuinigingsrecessie. Wie volgt?

Maar er zijn 5 jaar te laat ook wat sprankjes hoop: Frankrijk, de Duitse deelstaatverkiezingen. Dus wie weet breekt het gezonde verstand eindelijk door.

Update: bij Foreign Policy vandaag van de hand van C. Prestowitch een geestige oplossing voor de eurocrisis:
laat niet Griekenland maar Duitsland uit de euro stappen. De euro devalueert ten opzichte van de mark en de rest van Europa kan herstellen.

democratie-tourisme

Athene is zoals bekend de bakermat van de democratie, maar de bakermat van de bakermat is de Pnyx een min of meer theatervormige helling op de Philopappusheuvel in het centrum van het oude Athene waar wekelijks zo een 10.000 Atheners bijeenkwamen om te stemmen over oorlog en vrede en de wetten die door hun gedelegeerden waren voorbereid.
Je zou denken dat zoiets een toeristisch hoogtepunt is. Maar nee, we hebben minstens een uur over de heuvel rondgezworven voor we de locatie vonden. En daar troffen we alleen een oude Griek die ons trots het spreekpodium wees en Pericles citeerde. Alle toeristen bevonden zich, konden wij zien, op de belendende Acropolis. De mensen zijn niet geinteresseerd in vrijheid en democratie maar alleen in de symbolen van religie en macht.
Dat was bij de Atheners 500 jaar voor Chr. wel anders. Die wantrouwden de olichargen, de toenmalige 1% ters ten zeerste. Anti-democraten, zoals de familie van Plato (en de man zelf als ie de kans had gekregen), die zelfs bereid waren gebleken tot landverraad als het een kans bood het aristocratisch bestuur te herstellen.
Ze hadden daarvoor twee instrumenten die helaas in het moderne democratisch bestel ontbreken.
Het ostracisme: wie een te grote bek kreeg en werd gezien als een gevaar voor de democratie kon bij meerderheid van stemmen in ballingschap worden gestuurd.
En corruptie en machtsmisbruik werden voorkomen door de gegadigden voor het bekleden van veel publieke functies door loting aan te wijzen. En dan nog maar voor een keer.
Het was voor mij een bijzonder moment om Pericles op die plaats mijn respect te kunnen betuigen.

genot

In de jaren dat je hele middagen doorbracht in het zwembad bleef soms wat water in een van je oren steken.
Dan s'avonds op je kussen vloeide uit je oor eindelijk plotseling een zacht warm straaltje.

beginselvast

Het leek nog wel zo een urgente en prinipiele zaak dat boerkaverbod. Bestrijding van discriminatie van de vrouw en de vrijheid van meningsuiting en godsdienst moesten zorgvuldig tegen elkander worden afgewogen.
En het kabinet koos na ampele overweging moedig tegen de onderdrukking van de vrouw. Het ging hier om fundamentele waarden in onze samenleving: het had uiteraard niks met de chantage van de PVV te maken.
Het kabinet is maar nauwelijks gevallen of het hoeft al niet meer.
Het opportunisme is weer eens oorverdovend gebleken.
.