Met verbazende regelmaat barst ik nog uit in het gezang:
"Jezus zegt dat hij hier van ons verwacht
dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht."
Dit is -zover ik weet- het enig blijvend resultaat van de zondagsschool ik die ruim 50 jaar geleden gedurende een half jaar bezocht. Mijn vader had zichzelf ontworsteld aan de gereformeerde kerk maar vond niettemin dat zijn zoon moest kennismaken met het christendom. En zo werd ik ook op zondagmorgen tot schoolgang verplicht. Ik geloof dat het om de doopsgezinde variant ging. En hoewel ik een braaf en goedgelovig jongetje was viel het Woord bij mij op een dorre akker. Geen trauma dus maar wel de eerste ervaring van een prille verliefdheid. De wijze waarop het blonde meisje voor mij haar nekje in gebed voorover boog bracht grote ontroering in mij te weeg. Ondanks deze wereldse verleiding maakte ik na enige tijd bezwaar tegen mijn zondagse verplichting. Dat leidde nog tot pijnlijke momenten. Want als je niet kwam opdagen namen ze aan dat je dus ziek was en kwamen ze een sinasappel brengen. Nadat ik binnen een maand mijn derde zuidvrucht in ontvangst genomen had is vermoedelijk door mijn moeder die uit een ouderwets rood nest kwam aan die vertoning een eind gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten