dinsdag 3 april 2012

Georges Brassens

In veel gevallen ervaar ik U tube als een verrijking. Muziek die je al jaren kent wordt opeens voorzien van authentiek beeldmateriaal. Soms boeiend, soms grappig. Meestal voegt het een dimensie toe.
Maar soms blijkt het ook ontluisterend.

Toen mijn vader vroeg in de jaren zestig een grammofoon aanschafte bracht hij naar ik mij herinner ook twee grammofoonplaten mee. Vier ernste Gesange van Brahms in de vertolking van Aafje Heynis en een titel van Georges Brassens. Sindsdien onderhield ik met Brassens een warme band. Prettige muziek- ik verstond er weliswaar geen moer van en ben altijd te lui geweest om meer dan een paar strofen op te zoeken- maar altijd genoegelijk om mee te hummen als je in een licht depressieve bui was.

Tot ik onlangs de liederen vergezeld zag van beeldmateriaal van een paar van zijn optredens. Wat een verschrikking, wat heeft die man geleden. Zelfs voor een overduidelijk welwillend publiek is het een en al fladderende tics terwijl het zweet uit meer porien druipt dan een normaal gelaat lijkt te kunnen bevatten en de uitpuilende ogen in wanhoop heen en weer schieten in hun kassen..
Ik wist al wel dat het allemaal getroubleerder was dan het klonk en dat achter al die bezongen dames jongeheren schuil gingen. Maar dat het in die kast waar hij niet uit kon of durfde zoveel pijn deed maakte ook de gezellige muziek plotseling macaber.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten