Ik heb de indruk dat sommige van de beste dames auteurs onbarmhartiger voor hun personages zijn dan hun mannelijke collega's. De meisjes bij Jane Austen zijn vaak als mooie vlinders - vastgeprikt op een bord tentoongesteld.
Sla je niets vermoedend op je e-reader eindelijk Middlemarch van George Eliot op krijg je al in het eerste hoofdstuk een idealistisch maar wat onbezonnen meisje gepresenteerd dat zonder mededogen door de auteur in een rampzalig huwelijk wordt gestort. Iets wat in de negentiende eeuw heel wat noodlottiger was dan nu. Dan kan een weekhartig type als ik al bijna niet meer verder lezen.
Ik heb bijvoorbeeld ook grote bewondering voor het werk van Renate Dorrestein, maar ik heb maar weinig van haar romans echt uit kunnen lezen. Meestal wordt de ellende mij op twee derde van de roman teveel.
De personages van W.F. Hermans moeten ook overleven in een sadistisch universum maar dat verdraag ik beter want dat zijn zelf meestal schoften of hypocrieten.
Terwijl bij de schrijfsters lijkt te gelden: hoe sympathieker de heldin hoe wreder haar lot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten