Istanbul is nog even adembenemend mooi. Genoten van de vergezichten op de veerboten en op adem gekomen in de moskeeen. Maar de stad lijkt nu eerder levendig dan moedeloos.
Het zit hem niet eens zozeer in de vette hagelnieuwe autoos of in het sterk verminderde aantal bedelaars.
Maar in de oogopslag van de mensen in de tram of in de veerkrachtige tred van een groepje wandelende meisjes.
Het lijkt er op dat Pamuks ode aan een weemoedig Istanbul in de jaren 1950-2000 niet alleen een beschrijving maar ook een afsluiting was van een periode.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten