weemoed

Orhan Pamuk is de Proust van Turkije.
In zijn boek Istanbul beschrijft hij prachtig zijn jeugd en zijn stad. Cultureel verval, armoede en nostalgie bepalen volgens hem de grondtoon van de stad en haar bewoners: weemoed.
Wat de Portugezen met een mengeling van trots en weerzin saudade noemen.
Wij zijn gewend in vooruitgang te geloven. Niet meer op de optimistische manier van de 19 eeuw denken we, maar onbewust vinden we nog steeds culturele en technologische vernieuwing en een gestage econimische groei vanzelfsprekend. Maar deze culturen ademen de wanhoop en het perspectief van honderden jaren verval. Alles is doordrenkt van uitzichtloosheid.
Ook als volkomen buitenstaander die de taal niet eens spreekt merk je die weemoed van de stad onmiddelijk. En het maakt een deel van de charme ervan uit. Maar het wekt ook iets van protestants ongeduld op: kunnen ze hier nu werkelijk die schitterende houten huizen die her en der nog staan niet voor verder verval behoeden?
Nieuwsgierig ben ik vooral of hier in de laatste jaren van de nieuwe economische bloei en het nieuwe zelfvertrouwen als regionale macht onder Erdogan verandering is gekomen.