Bij toeval zag ik een deel van een documentaire over de bouw van de Hagia Sophia, die ik onlangs nog mocht bewonderen. In 6 jaar tijd is dat wonder voor elkaar gebracht in 2 ploegendiensten van 5000 man. Door 2 Armeense ingenieurs die experimenteerden met de zwaartekracht en met behulp van alle vakmanschap en artistiek talent dat in het rijk beschikbaar was. Nu heb ik bij het aanschouwen van de prestige projecten van keizers en pausen als paleizen en kathedralen altijd neiging tot - laten we het benoemen als - de populistisch socialistische reflex. Ik weet heus wel dat bijvoorbeeld de kathedralen niet zijn gebouwd "over de ruggen van de arbeiders" maar juist door de meest gekwalificeerde vaklieden die bovendien georganiseerd waren in gildes die een naar de maatstaven van de tijd fatsoenlijke betaling waarborgden, maar ik bleef die projecten, hoe indrukwekkend ook, toch beschouwen als uitingen van ego-maniakale spilzucht.
Tot ik het vandaag na mijn wekenlang gemopper op de obsessie met Soberheid van de huidige Europese machthebbers in een positiever daglicht zag.
Wat Justinianus daar aanrichtte was niet alleen een wereldwonder maar in feite een gigantisch werkgelegenheidsproject en een Keynesiaanse economische stimulans van de eerste orde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten