Tien minuten naar gekeken naar "Frozen Planet". Lang genoeg om een stel orca's een walvisachtige na een lange vlucht onder water te zien duwen en afmaken. Om vervolgens in eveneens schitterende beelden te mogen meemaken hoe een aantal schattige pinguin babies van het ijs werden geplukt door vraatzuchtige roofvogels.
Toen kon ik het niet langer aanzien. Gemengde gevoelens.
Ben ik nu een sentimentele kluns die niet in staat is de wreedheid van de natuur onder ogen te zien?
Ongetwijfeld waar. Ook waren er geen overmatig bloederige beelden. Maar ik voelde mij wel door de makers van de film gemanipuleerd - de lange jacht, de pluizige vogelkoppies- tot emotionele identificatie met de slachtoffers. Wel beelden van schattige pinguinbabies maar geen beelden van schattige hongerige roofvogelbabies die werden gevoed door hun liefdevolle en ijverige ouders.
Maar ik zal mij op basis van die paar minuten geen oordeel over de film aanmatigen. Feit is wel dat ik spinnen en ander klein ongedierte in mijn woning aangetroffen liever liefdevol naar buiten draag dan er korte metten mee te maken. Ook al geloof ik niet in reincarnatie en acht ik de kans dat ik nog eens als pissebed terugkeer gering.
Maar aangezien ik ook een produkt ben van het proces van natuurlijke selectie mogen we aannemen dat die neiging tot inleving in het slachtoffer van enig nut is voor de overlevingskansen van de mensheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten