maandag 31 oktober 2011

grafruiming

Na enig tobben in familieverband zal het graf van mijn ouders geruimd worden.
Het geheugen laat zich niet dwingen en werkt langs wonderlijke kronkelwegen. Ik denk te pas en te onpas regelmatig aan mijn ouders; soms in verwondering, soms met spijt. Minstens 1 maal in de week betrap mijzelf nog steeds op de urgente aandrift mijn moeder te bellen. Ook barst ik vaker dan mij lief is uit in het gezang:
De baron van Everdingen
zat op het privaat te zingen: bloemkool geef mij maar bloemkool
Het is een blijk van de platvoersheid van mijn geest dat ik mij van de aanmerkelijk verhevener psalmen die mijn vader bij de afwas placht te zingen geen woord meer herinner.
In zekere zin leven ze nog voort in mij.

Maar bij het sporadische bezoek aan hun graf is het mij nooit gelukt enige herinnering, associatie of emotie te ervaren. Leegte. Pas bij hun graf waren ze echt dood.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten