Tao te tjing is het meest fascinerende en meest ondoorgrondelijke boek. Het stamt uit een totaal andere cultuur en dan ook nog eens van 2 millenia geleden. Er wordt gedacht in ons vreemde categorien, onbekende concepten met onbegrijpelijke rederentiekaders. Toch lijkt zo nu en dan een stukje volkomen toegankelijk en helder als glas.
17
The best leaders are those the people hardly know exist.
The next best is a leader who is loved and praised.
Next comes the one who is feared.
The worst one is the leader that is despised.
If you don't trust the people,
they will become untrustworthy.
The best leaders value their words, and use them sparingly.
When she has accomplished her task,
the people say, "Amazing:
we did it, all by ourselves!"
De vertaling is overigens van McDonald en de meest leesbare die ik ken met als aardige bijkomstigheid dat het waarschijnlijk om een feministische dame gaat want waar maar enigszins mogelijk vertaalt McDonald she in plaats van het gebruikelijke he.
Het meest fascinerende begrip in het Taoisme vind ik overigens wu wei (loslaten, niet-doen) dat de kern vormt van deze filosofie - ik kom daarop terug. In de bovenstaandse passage is het begrip impliciet aanwezig in de lof voor de leider die op de achtergrond bescheiden onzichtbaar blijft, die niet ingrijpt maar overlaat aan anderen en zo haar doel realiseert.
Wat de inhoud betreft: sommige gedeelten van het boek vallen te lezen als adviezen aan een jonge prins -vergelijkbaar met Macchiavelli's boek van die naam maar met een totaal andere strekking.
Ook moet worden erkend dat we een dergelijke terughoudendheid van politici die democratisch gekozen willen worden niet kunnen verwachten - een zeker populisme is dan onvermijdelijk.
Curieus genoeg heeft community organiser Obama nog weleens neigingen in deze richting hetgeen dan ook tot hoon leidt in de Amerikaandse pers.
In de handleidingen voor egomaniakale jonge aspirant managers hoeven we dit soort aanbevelingen al helemaal niet te verwachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten