Onlangs werd een debat aangekondigd tussen een geleerde die voorspelde dat de mens binnen afzienbare termijn dankzij nieuwe medische technieken (toverwoord: stamcel!) wel 150 jaar kan worden en een geleerde die meende dat het bij 110 jaar zou blijven. Of zij het verschil gedeeld hebben en samen zijn uitgekomen op 130 jaar weet ik niet. Intuitief hecht ik ook meer geloof aan de geleerden die menen dat er nog wel een paar jaar extra ruimte inzit maar dat die winst weer teniet zal worden gedaan door de obesitas-epidemie. Waar het mij nu om gaat is dat die projecties van levensverlenging tot meer dan een eeuw bijna altijd worden gepresenteerd als positief - iets waarop wij ons mogen verheugen.
Terwijl het natuurlijk gewoon simpelweg een ramp zou zijn. Een demografische en sociaal-economische catastrofe. Zorgkosten, medische kosten, pensioenlasten... dat behoeft verder toch hopelijk geen betoog.
Maar ook op het persoonlijk vlak is het natuurlijk een ramp. Medische mogelijkheid valt op dit moment eigenlijk altijd naadloos samen met medische norm en -en vanuit het perspectief van de arts- medische plicht.
Dus als we 130 kunnen worden dan zullen we het ook moeten worden.
En dat vooruitzicht is geen pretje. Het sexuele leven wordt na het 100 ste jaar toch echt wat minder zonnig. Daar kan echt geen viagra tegenop. En zo zal het zijn met alle lichamelijke functies. En al die medicijnen die je moet eten met al die fijne bijwerkingen die je dan krijgt. En dan zullen we het over de geestelijke aftakeling maar niet hebben.
Kortom ik heb gisteren de pil van Drion wat al te achteloos als onhaalbaar terzijde geschoven ten faveure van een ontmedicalisering van de huidige wetgeving.
Als we allemaal meer dan 100 kunnen worden dan moet er een mogelijkheid komen om er uit te stappen op een nette manier. Dan is die pil misschien nu nog onhaalbaar maar daarom niet minder urgent en noodzakelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten