In opmerking godsdienstgeschiedenis 1 en 2 zagen we god langzaam verdwijnen.
Als de Cheshire cat in Alice in Wonderland verdween hij langzaam uit beeld.
Vanuit het gezichtspunt van een agnost of atheist vormt religie nu eigenlijk geen probleem meer.
Zelfs toen Nietzsche in de 19 de eeuw opgewonden God dood verklaarde was dat intellectueel al niet interessant meer: de zoveelste domineeszoon die er eindelijk achter is gekomen.
Het animisme en veel van de goden uit het polytheisme hebbben ook voor een ongelovige best aantrekkelijk kanten. Wie heeft emotioneel geen behoefte aan een gebed tot de maangodin als je zenuwachtig bent omdat je vrouw moet gaan bevallen? Waarom niet een klein plengoffer aan Hermes als je nerveus bent over de gevaren van een reis die je moet ondernemen?
Maar helaas er is geen godheid beschikbaar die vliegtuigen in de lucht houdt of auto's voor ongelukken behoedt, al willen katholieke priesters ook over dat soort zaken nog wel eens met de wijwaterkwast zwaaien.
Met de deistische godheid die zich achter de Bigbang verstopt heeft hebben wij verder ook geen probleem.
Zelfs Einstein wilde zich nog wel eens op hem beroepen.
Nee, het is de telkens weer onverwacht opduikende Cheshire Cat Grijns van de theistische god die vanuit alle hoeken en gaten komt opdoemen die ons nog steeds schrik aanjaagt met barbaarse mededelingen - volgens de stellige opvatting van zijn fanatieke aanhangers.
Volgens die Grijns is abortus onder alle omstandigheden moord, zijn voorbehoedsmiddelen strikt verboden, moeten homo's worden opgesloten of opgehangen, zijn verkrachte vrouwen zondig en dienen zij te worden gestenigd.
Bovendien worden deze weerzinwekkendheden door de theistische god niet alleen niet alleen opgelegd aan de aanhangers van de Grijns maar tevens aan alle ongelukkigen die met ze moeten samenleven.
Waaruit wij ongelovigen maar een conclusie kunnen trekken: god is dood maar de Satan leeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten