Zelf hulp

Opdracht aan mijzelf (niet voor't eerst): staak elke vorm van multi-tasken.

Multi-tasken is een van de ergste ziekten van de moderne tijd. Ja het is natuurlijk zo oud als de mensheid maar het heeft pas onder druk van de eindeloze hoeveelheid prikkels die heden over ons uitvloeien hysterische vormen aangenomen.
Het bewustzijn is een en ondeelbaar.
Uiteraard kan iedereen tegelijk de krant lezen en naar muziek luisteren. Maar wat ie dan in feite doet is met een half oor naar de muziek luisteren en de krant half geconcentreerd lezen en een lichte stress ervaren door de inspanning waarmee de muziek gedeeltelijk wordt buitengesloten.
Zelfs in een concertzaal waar je niets om handen hebt is het al moeilijk genoeg om het bewustzijn bij de muziek te houden. De dame voor je heeft een vreemd kapsel, het begint te jeuken op je eigen kop: wie jeuk ervaart ervaart jeuk en is niet in de muziek - het plafond van de zaal kan wel een verfje gebruiken, warme voeten - en hoort de muziek niet of half. Allemaal afleiding. Vandaar dat mensen wel met gesloten ogen zitten ook al ziet dat er wat aanstellerig uit. Zelfs dan is het hele kunst om een volle minuut echt ten volle naar de muziek te luisteren.
Maar het bewustzijn wat laten wegfladderen is op zich niet erg; zolang je je beperkt tot unitasken keert het vanzelf weer naar de eigenlijke bezigheid terug. Ik vermoed zelfs dat die spontane uitvluchten ontspannend zijn.
Hetzelfde geldt uiteraard voor de visuele waarneming: een bloem, een schilderij, het beleven van landschap tijdens een wandeling (want motoriek hoeft niet altijd de waarneming te hinderen; men kan ook in de muziek meebewegen), je kunt ze alleen echt zien als je niet tegelijkertijd een radio op je kop hebt of een fototoestel voor je neus terwijl je loopt te sms - en.
Een mens kan maar maar 1 waarneming tegelijk doen met eigenlijk maar 1 zintuig tegelijk. Bij meer waarnemingen tegelijkertijd gaat de ene altijd ten koste van de andere.
En hoe meer waarnemingen hoe meer stress.
Maar deze stress is een prikkel waaraan tegenwoordig bijna iedereen verslaafd is geraakt. De stilte boezemt angst in. Er moet altijd en overal een radio of i-pod aan: in huis, in de auto; in het openbaar vervoer.
Natuurlijk is dit persoonlijk. Niet iedereen heeft hetzelfde in de hersenpan liggen. Het ene brein is flexibeler dan het andere. En veel vrouwen gaan er prat op dat ze beter kunnen multi-tasken dan mannen (al is het in dit verband misschien geen toeval dat er ook meer vrouwen met een burnout zitten).
Zelfs ik kan nog wel een ui snijden voor de soep met een muziekje aan. Maar het is een illusie dat ik dan tijdens het snijden de schoonheid van de ui ook echt gezien heb. Of dat ik de soep echt proef als ik er de krant bij lees, of ruzie maak met mijn disgenoot of tob over de dag van morgen. Dan heb ik niet genoten maar mijn trek gestild en kijk na afloop met spijt naar een zomaar lege kop.
Er komt er dus op aan elke bezigheid achtereenvolgens en met volledige aandacht te doen.
Het is bekend dat mensen na een periode van sensorische deprivatie ernstige psychiatrische klachten krijgen. Of dat ook zo is bij sensorische overload weet ik niet. Misschien zou het niet eens opvallen omdat iedereen al met die gekte rondloopt. Bovendien een pilletje Retalin en het kind wordt al weer rustig toch?